پایان‌بندی یک سریال استاندارد به میانه‌ی آن بستگی دارد/ بهتر است از پایان سریال را به نقطه‌ی آغاز برسانیم

هومان فاضل، نویسنده سینما و تلویزیون که آثاری چون «آسمان من»، «روح دزد» و فیلم «فهرست مقدس» را کار کرده است، در پاسخ به این سوال که شروع و پایان یک سریال موفق چه ویژگی هایی باید داشته باشد. به خبرنگار گروه فرهنگ و هنر گیلونا؛ او جواب داد: در ابتدای یک سریال، قبل از اینکه وارد معرفی شخصیت ها شویم، ابتدا باید داستان را شروع کنیم و به موضوع اصلی که شخصیت های سریال دنبال می کنند بپردازیم. در سریال های خارجی هم دقیقا همینطور است. گاهی پس از تماشای قسمت اول یک سریال (بعد از چهل و پنج دقیقه)، کل داستان و ژانر سریال را دیده ایم و مشکل اصلی که در این اثر دنبال خواهیم کرد، به تصویر کشیده شده است. اینها چیزهایی است که باعث تشویق مخاطب و موفقیت یک سریال می شود.

نویسنده سریال «آسمان من» پایان بندی صحیح و استاندارد یک سریال را بیان کرد: نویسندگان خارجی باید تهیه‌کنندگان را متقاعد کنند که سریال را با همان یک یا دو قسمت اولیه بسازند. به همین دلیل قسمت های 1 و 2 بسیار قطعی و با وسواس نوشته شده است. پایان یک سری استاندارد به مرکز آن بستگی دارد. در واقع این پایان باید با شیب مناسبی پیش برود و همه شخصیت ها به یک پایان برسند تا در نهایت بیننده بتواند پاسخی قطعی برای تمام سوالاتی که در ذهنش ایجاد می شود داشته باشد. مسائلی که متاسفانه نقطه ضعف سریال ما در ایران محسوب می شود.

او ادامه داد: نویسندگان ما آنقدر برای معرفی شخصیت ها وقت تلف می کنند که اشتباه است. مثلاً سه قسمت از یک سریال را می بینیم که بارها و بارها شخصیت ها را معرفی می کنند. این عمل نه تنها شخصیت پردازی را پیش نمی برد، بلکه مخاطب را نیز خسته می کند. از نظر من، شاید بهترین راه برای رسیدن به پایان درست این باشد که سریال را مانند بسیاری از سریال های دنیا به ابتدای کار برسانیم.

نویسنده سریال «دزد روح» درباره نیمه تمام شدن برخی از داستان های کودک این سریال که مخاطب را عصبی و سردرگم می کند، گفت: «دزدان روح و روان در این سریال با همدیگر مواجه می شوند. یکی از مشکلات بزرگ نویسندگان ما این است که تصویر کلی از داستان ندارند. یعنی باید زمان زیادی را روی ساختار داستان بگذارند تا بتوانند آن را تا آخر نگه دارند. اگر بخواهیم این مشکل را از منظر آسیب شناسی بررسی کنیم، باید بگویم که ما هر روز و لحظه به لحظه یک اثر را جلو می بریم که باعث آسیب به کار می شود. از طرفی چون هر ایده و نظری قابل ممیزی است و بسیاری از نوشته ها قابل اجرا نیست. گاهی اوقات دیالوگ های درخشانی که به ذهنمان می رسد را حذف و سانسور می کنیم، از ترس اینکه ممکن است با ممیزی تماس پیدا کند.

فاضل در مورد ضعف فیلمنامه گفت: این ضعف متعلق به نویسنده است. شخصیت داستان ما باعث انفجار نخواهد شد. اول از همه، شخصیت باید به درستی روی کارت شکل بگیرد. باید به این نکته هم اشاره کنیم که به دلیل برخی ممیزی ها نمی توانیم بیشتر شخصیت پردازی ها را انجام دهیم. مثلا خیلی از مواردی که می توان در سکوت شخصیت به آن اشاره کرد و او را به خوبی معرفی کرد در داستان نیست. مثلا فضای خصوصی زن و شوهر و رابطه آنها را نداریم. اصلا منظورم رابطه جنسی نیست به لحظه ای فکر کنید که زن و شوهر به نشانه همدردی دست در دست هم می گیرند. ما دلتنگ این لحظات هستیم، خوشبختانه در طول سال ها نویسندگان راه های هوشمندانه ای برای نشان دادن برخی از این صحنه ها پیدا کرده اند.

او در نهایت گفت: به نظر من قصه گوهای ما در داستان نویسی کمی خسیس هستند و همه ایده هایشان را در یک اثر به کار نمی برند که باعث مشکلات بزرگی می شود و کیفیت اجرا را تحت تاثیر قرار می دهد.

خبرنگار: تابسم کشاورز

انتهای پیام/