آیا ایستگاه بندر ترکمن به دیگر کشورها هم متصل است؟

بله، ایستگاه راه آهن بندر ترکمن به صورت مستقیم و حیاتی به کشورهای همسایه، به ویژه ترکمنستان، متصل است. این اتصال، بندر ترکمن را نه تنها به یک نقطه مهم در شبکه ریلی داخلی ایران تبدیل کرده، بلکه دروازه ای استراتژیک برای ترانزیت کالا و ارتباطات منطقه ای با آسیای میانه و فراتر از آن را گشوده است.

ایستگاه راه آهن بندر ترکمن، که در ساحل شرقی دریای خزر قرار گرفته، نمادی از پتانسیل های ترانزیتی عظیم ایران محسوب می شود. از دیرباز، موقعیت جغرافیایی این منطقه آن را به محلی با اهمیت برای مبادلات بازرگانی تبدیل کرده بود، اما با احداث شبکه ریلی، این اهمیت ابعاد جدیدی به خود گرفت. این ایستگاه، فراتر از یک نقطه صرف برای توقف قطارها، به مثابه نبض حیاتی در شریان های ارتباطی بین المللی عمل می کند که قاره ها را به یکدیگر پیوند می دهد و مسیرهای جدیدی برای تجارت و همکاری های اقتصادی می گشاید. این اتصال نه تنها برای اقتصاد ایران، بلکه برای کشورهای محصور در خشکی آسیای میانه نیز که به دنبال دسترسی به آب های آزاد و بازارهای جهانی هستند، بسیار حیاتی است.

معرفی خط آهن «ایران – ترکمنستان – قزاقستان (ITE)»

تصور کنید جاده ای فولادی از قلب ایران، مرزهای همسایه را درمی نوردد و به عمق آسیای میانه نفوذ می کند؛ این دقیقاً همان نقش خط آهن «ایران – ترکمنستان – قزاقستان»، معروف به کریدور ریلی شرق خزر، است که ایستگاه بندر ترکمن را در مرکز توجه قرار داده است. این پروژه عظیم و بلندپروازانه، نه تنها یک دستاورد مهندسی، بلکه نمادی از همکاری های منطقه ای و چشم اندازی برای آینده ای روشن در حوزه ترانزیت بین المللی است.

خط آهن ITE با هدف تسهیل و تسریع حمل و نقل کالا بین کشورهای حاشیه دریای خزر و فراتر از آن، در تاریخ ۲۳ آذر ماه ۱۳۹۳ (۱۴ دسامبر ۲۰۱۴) با حضور مقامات ارشد کشورهای درگیر یعنی جمهوری اسلامی ایران، ترکمنستان و قزاقستان افتتاح شد. این پروژه نه تنها مسیرهای موجود را تقویت کرد، بلکه با ایجاد یک مسیر جدید و کوتاه تر، گام بزرگی در راستای کاهش زمان و هزینه های ترانزیت برداشت. طول تقریبی این مسیر ریلی حدود ۹۲۶ کیلومتر است که شامل ۷۰۰ کیلومتر در ترکمنستان، ۸۲ کیلومتر در ایران (از گرگان تا اینچه برون) و ۱۴۴ کیلومتر در قزاقستان می شود. نقطه اتصال این خط در مرز ایران، منطقه اینچه برون در استان گلستان است که عملاً ادامه مسیر ریلی از بندر ترکمن به شمار می رود.

هدف اصلی از راه اندازی این کریدور، فراتر از اتصال سه کشور، ایجاد یک پل ریلی بین آسیای جنوب شرقی، هند، پاکستان و منطقه خلیج فارس با کشورهای آسیای میانه (کشورهای CIS) و حتی اروپای شرقی است. این مسیر می تواند به عنوان بخشی کلیدی از کریدورهای بین المللی بزرگ تر، نظیر کریدور شمال-جنوب و مسیرهای ترانزیتی شرق به غرب، عمل کند. با اتصال به شبکه ریلی قزاقستان و سپس روسیه، مسیرهای جدیدی به سمت کشورهای اروپایی و حتی چین گشوده می شود. این خط آهن ظرفیت بالقوه برای جابجایی تا ۱۰ تا ۱۲ میلیون تن کالا در سال را دارد که می تواند تحولی چشمگیر در حجم ترانزیت منطقه ایجاد کند.

راه اندازی خط آهن ITE به معنای آن است که کالاهای ایرانی می توانند به صورت مستقیم و بدون نیاز به جابجایی بین روش های حمل و نقل، به عمق آسیای میانه منتقل شوند. همچنین، کشورهای محصور در خشکی مانند ترکمنستان، ازبکستان، تاجیکستان و حتی قرقیزستان و افغانستان می توانند از این مسیر برای دسترسی به بازارهای جهانی و آب های آزاد خلیج فارس و دریای عمان بهره مند شوند. این امر به ویژه برای صادرات و واردات کالاهای سنگین و حجیم، که حمل و نقل ریلی برای آن ها به صرفه تر است، اهمیت بسیاری دارد.

مسیرها و مقاصد بین المللی از طریق بندر ترکمن

زمانی که قطارها از ایستگاه بندر ترکمن حرکت می کنند، نه فقط خطوط ریلی ایران، بلکه مرزهای جغرافیایی را نیز پشت سر می گذارند و به سوی افق های دوردست در قلب آسیای میانه و فراتر از آن پیش می روند. این مسیرها، شریان های حیاتی برای تجارت و ارتباطات منطقه ای هستند و دروازه ای برای دسترسی به بازارهای وسیع تر می گشایند.

نقطه کلیدی در این اتصال بین المللی، ایستگاه مرزی اینچه برون است که در نزدیکی بندر ترکمن قرار دارد و به طور مستقیم به شبکه ریلی ترکمنستان متصل می شود. از این نقطه، مسیرهای ریلی به سمت مقاصد مختلف در ترکمنستان و سپس قزاقستان ادامه می یابند. برخی از مقاصد اصلی در ترکمنستان شامل شهرهایی مانند عشق آباد (پایتخت) و ترکمن آباد هستند که مراکز مهم اقتصادی و لجستیکی در این کشور به شمار می روند. این ارتباط ریلی، تبادل کالاها و بعضاً مسافران را بین دو کشور همسایه تسهیل می کند.

فراتر از ترکمنستان، این خط آهن به قزاقستان و شبکه گسترده تر ریلی کشورهای مستقل مشترک المنافع (CIS) متصل می شود. شهرهایی مانند اوزن، آکتائو و آستانه (نور سلطان سابق) در قزاقستان از جمله مقاصدی هستند که کالاهای ترانزیتی می توانند از طریق آن ها به نقاط دیگر منتقل شوند. آکتائو، به عنوان یک بندر مهم در کرانه دریای خزر، نقش کلیدی در حمل و نقل ترکیبی (ریلی-دریایی) ایفا می کند و امکان دسترسی به قزاقستان و سپس روسیه را فراهم می آورد. از قزاقستان، مسیرهای ریلی به سمت کشورهای دیگر آسیای مرکزی نظیر ازبکستان، قرقیزستان و حتی جمهوری های خودمختار سیبری در روسیه نیز ادامه می یابد.

اهمیت این مسیرها تنها به اتصال مستقیم به کشورهای همسایه محدود نمی شود، بلکه نقش آن ها در کریدورهای حمل و نقل بین المللی، چشم انداز گسترده تری را پیش روی ما می گذارد. دو کریدور اصلی که از این مسیر بهره می برند عبارتند از:

1. کریدور شمال-جنوب (International North-South Transport Corridor – INSTC): این کریدور چندوجهی، هند را از طریق ایران به روسیه و سپس اروپا متصل می کند. خط آهن بندر ترکمن و مسیر ITE، می تواند به عنوان شاخه ای مهم از این کریدور عمل کند و کالاهایی را که از جنوب ایران وارد می شوند، از طریق شبکه ریلی به سمت آسیای میانه و روسیه هدایت کند. این امر زمان و هزینه حمل و نقل را به طور قابل توجهی کاهش می دهد.

2. کریدور چین-اروپا (از طریق آسیای میانه): با توجه به طرح «یک کمربند، یک جاده» (Belt and Road Initiative) چین، مسیرهای ریلی از قزاقستان به سمت چین از اهمیت ویژه ای برخوردارند. خط آهن ITE با اتصال به شبکه قزاقستان، می تواند به عنوان یک مسیر جایگزین یا مکمل برای انتقال کالاها از چین به ایران و خلیج فارس و بالعکس عمل کند. این مسیر، پتانسیل عظیمی برای تبدیل ایران به یک هاب ترانزیتی در مسیرهای تجاری بین المللی فراهم می آورد.

با هر لرزش چرخ های قطار بر روی ریل ها، ارتباطات تجاری و اقتصادی مستحکم تر می شوند و بندر ترکمن به نقطه ثقلی در این شبکه پیچیده و حیاتی تبدیل می گردد.

ماهیت باربری یا مسافربری: تمرکز اصلی بر ترانزیت کالا

هنگامی که سخن از خطوط ریلی بین المللی به میان می آید، اغلب تصوری از سفرهای طولانی و ماجراجویانه با قطار در ذهن شکل می گیرد. اما در مورد ایستگاه راه آهن بندر ترکمن و مسیرهای بین المللی آن، واقعیت کمی متفاوت است و تمرکز اصلی و غالب، بر روی ترانزیت و حمل و نقل کالا است. این رویکرد، ریشه در نیازهای اقتصادی منطقه و ویژگی های مسیرهای ریلی موجود دارد.

در حال حاضر، نقش اصلی و کارکرد حیاتی خط آهن ایران – ترکمنستان – قزاقستان (ITE)، جابجایی و ترانزیت انواع کالاهاست. این مسیر، به خصوص برای حمل و نقل کالاهای سنگین و حجیم که حمل و نقل جاده ای یا هوایی برای آن ها مقرون به صرفه نیست، ایده آل است. از جمله کالاهای اصلی که از طریق این خط ریلی ترانزیت می شوند، می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• محصولات کشاورزی: غلات (مانند گندم، جو، ذرت) و سایر محصولات کشاورزی از کشورهای آسیای میانه به سمت ایران و کشورهای منطقه خلیج فارس منتقل می شوند.
• مواد معدنی: مواد خامی مانند سنگ آهن، اوره، و سایر کانی ها که برای صنایع مختلف در ایران و سایر کشورها مورد نیازند، از طریق این خط جابجا می گردند.
• محصولات صنعتی: انواع کالاهای تولیدی، ماشین آلات، و تجهیزات صنعتی نیز در این مسیر ترانزیت می شوند.
• کالاهای کانتینری: با افزایش حجم تجارت جهانی و اهمیت حمل و نقل کانتینری، این خط ریلی نیز به مرور ظرفیت های خود را برای جابجایی کانتینرها افزایش داده است. این کانتینرها می توانند حاوی طیف وسیعی از کالاها باشند.
• نفت و مشتقات آن: با توجه به منابع غنی نفت و گاز در آسیای میانه، ترانزیت محصولات نفتی و پتروشیمی نیز از طریق این مسیر ریلی می تواند از اهمیت بالایی برخوردار باشد.

تمرکز بر حمل و نقل کالا، این ایستگاه را به یک مرکز لجستیکی و اقتصادی مهم تبدیل کرده است. زیرساخت ها، گمرکات، و رویه های اداری عمدتاً برای تسهیل و تسریع این نوع ترانزیت طراحی شده اند. این بدان معنا نیست که امکان سفر مسافری بین المللی به طور کامل منتفی است، اما در حال حاضر، چنین خدماتی به صورت گسترده و منظم ارائه نمی شود.

درباره چشم انداز سفرهای مسافری بین المللی، باید گفت که پتانسیل برای راه اندازی چنین خطوطی همیشه وجود دارد و گاهی اوقات نیز در برنامه های آتی یا مذاکرات بین کشورها مطرح می شود. توسعه زیرساخت ها و افزایش حجم مبادلات می تواند در آینده زمینه را برای راه اندازی قطارهای مسافربری بین المللی نیز فراهم کند. اما تا به امروز، هرگونه سفر مسافری در این مسیرها بسیار محدود و عموماً مربوط به تردد کارکنان یا هیئت های خاص بوده است. با این حال، حتی تصور سفری آرام و دلنشین با قطار از ایران به قلب آسیای میانه و تماشای چشم اندازهای بکر و وسیع، خود الهام بخش و جذاب است.

نقش ایستگاه بندر ترکمن در توسعه اقتصادی و ژئوپلیتیک منطقه

ایستگاه راه آهن بندر ترکمن، فراتر از یک سازه بتنی و فولادی، به مثابه یک شریان حیاتی عمل می کند که نبض اقتصادی و ژئوپلیتیکی منطقه را به حرکت درآورده است. این ایستگاه، به دلیل موقعیت استراتژیک خود در انتهای شمالی خط آهن سراسری ایران و اتصال به مسیرهای بین المللی، نقشی محوری در توسعه اقتصادی استان گلستان و کل کشور ایفا می کند و جایگاه ایران را در معادلات ژئوپلیتیکی منطقه تثبیت می نماید.

تأثیر اتصال بین المللی بر اقتصاد محلی و منطقه ای

اقتصاد استان گلستان، با وجود ظرفیت های فراوان در بخش کشاورزی و شیلات، همواره با چالش دسترسی به بازارهای جدید و کاهش هزینه های حمل و نقل روبرو بوده است. اتصال بین المللی از طریق ایستگاه بندر ترکمن، این فرصت را فراهم آورده که محصولات محلی، از غلات و دانه های روغنی گرفته تا آبزیان و صنایع دستی، با هزینه ای مقرون به صرفه و در زمانی کمتر به کشورهای آسیای میانه و حتی فراتر از آن صادر شوند. این امر نه تنها به رونق تولید و افزایش درآمد کشاورزان و صنعتگران محلی کمک می کند، بلکه باعث توسعه صنایع جانبی مانند بسته بندی، فرآوری و لجستیک در منطقه نیز می شود. ایجاد فرصت های شغلی جدید و جذب سرمایه گذاری ها، از دیگر پیامدهای مثبت این اتصال است.

علاوه بر این، بندر ترکمن به عنوان یک گره مهم در شبکه ترانزیتی، میزبان فعالیت های خدماتی و تجاری متعددی شده است. انبارداری، خدمات گمرکی، حمل و نقل داخلی و بین المللی، تعمیر و نگهداری واگن ها و لوکوموتیوها، همگی از جمله فعالیت هایی هستند که به رشد اقتصادی منطقه کمک شایانی کرده اند. این ایستگاه به مثابه یک کاتالیزور برای رشد اقتصادی استان گلستان عمل کرده و پتانسیل های نهفته آن را بیدار نموده است.

اهمیت ایستگاه در تقویت جایگاه ترانزیتی ایران

ایران، با موقعیت جغرافیایی منحصر به فرد خود در چهارراه ارتباطی شرق و غرب، و شمال و جنوب، همواره آرزوی تبدیل شدن به یک هاب ترانزیتی اصلی در منطقه را در سر داشته است. ایستگاه راه آهن بندر ترکمن، گامی بلند در تحقق این آرزوست. با اتصال به خطوط ریلی ترکمنستان و قزاقستان، ایران به عمق آسیای میانه و شبکه ریلی کشورهای مشترک المنافع (CIS) دسترسی پیدا کرده است. این دسترسی، به معنای آن است که ایران می تواند به عنوان یک مسیر کوتاه تر و امن تر برای ترانزیت کالا از آسیای میانه و حتی چین به منطقه خلیج فارس، اروپا و آفریقا عمل کند.

اهمیت این جایگاه ترانزیتی تنها به منافع اقتصادی محدود نمی شود، بلکه ابعاد ژئوپلیتیکی گسترده ای نیز دارد. تقویت مسیرهای ترانزیتی، به ایران قدرت چانه زنی بیشتری در روابط منطقه ای و بین المللی می بخشد. این امر می تواند منجر به افزایش همکاری های اقتصادی و سیاسی با کشورهای همسایه شود و ثبات و همگرایی منطقه ای را تقویت کند. هرچه حجم ترانزیت از ایران بیشتر باشد، کشورهای بیشتری در حفظ ثبات و امنیت مسیرهای ترانزیتی ایران ذینفع خواهند بود.

ایستگاه راه آهن بندر ترکمن، فراتر از یک سازه بتنی و فولادی، به مثابه یک شریان حیاتی عمل می کند که نبض اقتصادی و ژئوپلیتیکی منطقه را به حرکت درآورده است.

تأثیر بر روابط سیاسی و اقتصادی ایران با کشورهای آسیای میانه

راه آهن ITE نه تنها به تبادلات تجاری، بلکه به تقویت روابط دیپلماتیک و فرهنگی نیز کمک شایانی کرده است. پروژه های مشترک زیرساختی نظیر این خط آهن، نیازمند سطح بالایی از اعتماد و همکاری بین دولت ها هستند. این پروژه ها به عنوان بستری برای گفت وگو، حل و فصل مسائل منطقه ای، و توسعه همکاری های چندجانبه عمل می کنند. هر واگن باری که از این مرز عبور می کند، نه تنها کالا، بلکه پیام های همکاری و همبستگی را نیز با خود حمل می کند.

در بعد اقتصادی، این ارتباط ریلی، تجارت دوجانبه بین ایران و کشورهای آسیای میانه را تسهیل کرده و فرصت های جدیدی برای سرمایه گذاری های مشترک و ایجاد زنجیره های ارزش منطقه ای فراهم آورده است. این امر می تواند به تنوع بخشی به اقتصاد کشورها، کاهش وابستگی به مسیرهای سنتی، و ایجاد انعطاف پذیری بیشتر در برابر شوک های اقتصادی جهانی کمک کند. ایستگاه بندر ترکمن به عنوان کاتالیزوری برای پیوند عمیق تر ملت ها و اقتصادهای منطقه عمل می کند و افق های جدیدی را برای همکاری های آینده می گشاید.

چالش ها و فرصت های پیش رو

هیچ پروژه بزرگ و استراتژیکی بدون چالش نیست و ایستگاه راه آهن بندر ترکمن نیز از این قاعده مستثنی نیست. اما در کنار این چالش ها، فرصت های بی شماری نیز وجود دارد که می تواند آینده این مسیر ریلی را بیش از پیش درخشان کند.

چالش های احتمالی

1. چالش های زیرساختی و نگهداری: هرچند خط آهن ITE مدرن است، اما حفظ و ارتقای زیرساخت ها، از جمله ریل ها، پل ها، سیگنالینگ و واگن ها، نیازمند سرمایه گذاری مستمر و نگهداری تخصصی است. فرسودگی تجهیزات یا عدم به روزرسانی می تواند کارایی مسیر را کاهش دهد.

2. چالش های مدیریتی و هماهنگی: ترانزیت بین المللی نیازمند هماهنگی تنگاتنگ بین سیستم های گمرکی، قوانین حمل و نقل، و رویه های عملیاتی کشورهای مختلف است. تفاوت در استانداردها، کندی در تشریفات گمرکی، و عدم هماهنگی می تواند باعث تأخیر و افزایش هزینه ها شود.

3. رقابت منطقه ای: ایران تنها کشوری نیست که به دنبال تقویت موقعیت ترانزیتی خود در منطقه است. مسیرهای رقیب، مانند خطوط ریلی از طریق آذربایجان و گرجستان یا مسیرهای دریایی از طریق دریای سیاه، همواره در تلاش برای جذب سهم بیشتری از بازار ترانزیت هستند. توانایی رقابت پذیری بندر ترکمن به میزان کارایی، سرعت و قیمت تمام شده خدمات آن بستگی دارد.

4. تحریم ها و محدودیت های سیاسی: شرایط سیاسی و اقتصادی بین المللی، به ویژه تحریم ها، می تواند بر حجم تجارت و سرمایه گذاری ها در این مسیر تأثیرگذار باشد و مانع از تحقق کامل پتانسیل های آن شود.

5. ظرفیت های بندر ترکمن: هرچند ایستگاه راه آهن بندر ترکمن از نظر تاریخی و جغرافیایی مهم است، اما خود بندر ترکمن به دلیل مشکلاتی نظیر کاهش عمق آب در اسکله ها، ظرفیت های محدودی برای تخلیه و بارگیری مستقیم کشتی های اقیانوس پیما دارد. این امر ممکن است نیاز به حمل و نقل ترکیبی (ریلی-جاده ای یا ریلی-دریایی از بنادر دیگر) را افزایش دهد که می تواند هزینه ها را بالا ببرد.

فرصت های بالقوه

1. افزایش ظرفیت ترانزیتی: با توجه به رشد فزاینده تجارت جهانی و طرح های بزرگ توسعه ای مانند طرح یک کمربند-یک جاده چین، تقاضا برای مسیرهای ترانزیتی جدید و کارآمد در حال افزایش است. ایران می تواند با سرمایه گذاری در افزایش ظرفیت خط آهن ITE و بهبود خدمات، سهم بیشتری از این بازار را به خود اختصاص دهد.

2. توسعه همکاری های منطقه ای: این خط آهن بستر مناسبی برای تقویت همکاری های چندجانبه با کشورهای آسیای میانه و قزاقستان فراهم می کند. امضای موافقت نامه های جدید، تسهیل قوانین گمرکی، و ایجاد مناطق آزاد تجاری در مرزها می تواند به تسریع و افزایش حجم ترانزیت کمک کند.

3. ایجاد ارزش افزوده: فراتر از ترانزیت صرف کالا، می توان با ایجاد پایانه های لجستیکی پیشرفته، مراکز پردازش و بسته بندی کالا، و صنایع تبدیلی در حاشیه این مسیر ریلی، ارزش افزوده بیشتری ایجاد کرد و منافع اقتصادی را از حالت صرفاً ترانزیتی فراتر برد.

4. تنوع بخشی به صادرات و واردات: با فراهم آوردن امکان دسترسی به بازارهای جدید، این مسیر می تواند به تنوع بخشی به سبد صادراتی و وارداتی ایران و کشورهای منطقه کمک کند و وابستگی به بازارهای محدود را کاهش دهد.

5. جذب سرمایه گذاری خارجی: پتانسیل بالای این کریدور می تواند سرمایه گذاران خارجی را به سمت پروژه های توسعه ای در حوزه حمل و نقل، لجستیک و صنایع مرتبط جذب کند که منجر به ورود فناوری و دانش جدید به کشور می شود.

با مدیریت هوشمندانه چالش ها و بهره برداری کامل از فرصت ها، ایستگاه راه آهن بندر ترکمن می تواند به یکی از درخشان ترین ستارگان در صورت فلکی ترانزیت بین المللی تبدیل شود.

به طور خلاصه، ایستگاه راه آهن بندر ترکمن و خط آهن ITE نه تنها یک موفقیت زیرساختی هستند، بلکه نمادی از پتانسیل ایران برای ایفای نقش کلیدی در اقتصاد جهانی و منطقه ای محسوب می شوند. آینده این مسیر، به اراده و همت جمعی برای غلبه بر چالش ها و بهره برداری کامل از فرصت ها بستگی دارد.

نتیجه گیری: نگاهی به آینده

در نهایت، می توان ایستگاه راه آهن بندر ترکمن را نه تنها یک نقطه اتصال ساده در شبکه ریلی ایران، بلکه به عنوان یک هاب ترانزیتی بین المللی در حال رشد و توسعه دانست. این ایستگاه، با پیوند حیاتی خود به خط آهن «ایران – ترکمنستان – قزاقستان»، نقش بی بدیلی در اتصال ایران به قلب آسیای میانه و فراتر از آن ایفا می کند. این شریان فولادی، راهی برای مبادلات اقتصادی، تقویت روابط منطقه ای و جایگاه یابی ایران به عنوان یک بازیگر کلیدی در کریدورهای حمل و نقل بین المللی، به ویژه کریدور شمال-جنوب، فراهم آورده است.

نقش غالب این مسیر در ترانزیت کالا، به ویژه در جابجایی محصولات کشاورزی، معدنی و صنعتی، اهمیت اقتصادی آن را دوچندان می کند و با هر واگن عبوری، منافع مادی و معنوی برای کشورهای درگیر به ارمغان می آورد. با وجود چالش هایی نظیر نیاز به توسعه زیرساخت ها، هماهنگی های مدیریتی و رقابت های منطقه ای، پتانسیل های بی شماری برای افزایش ظرفیت ترانزیتی، توسعه همکاری های چندجانبه و جذب سرمایه گذاری های جدید در این مسیر وجود دارد.

آینده ایستگاه راه آهن بندر ترکمن، روشن و پر از امید به نظر می رسد. این پتانسیل که از دل تاریخ و موقعیت جغرافیایی ایران سرچشمه می گیرد، با برنامه ریزی های دقیق و سرمایه گذاری های هوشمندانه، می تواند به بهترین شکل ممکن شکوفا شود. توسعه این مسیر ریلی نه تنها به رونق اقتصادی استان گلستان و مناطق همجوار کمک می کند، بلکه جایگاه ایران را به عنوان یک دروازه مهم در نقشه ترانزیت جهانی مستحکم تر خواهد ساخت. با هر قدم در راستای توسعه این شریان حیاتی، ایران به سوی جایگاهی قدرتمندتر و موثرتر در تجارت و سیاست منطقه ای گام برمی دارد.