تاثیر اتفاقات سیاسی و اجتماعی بر روابط عاطفی

به گزارش گیلونا نمایش «با خشم به گذشته نگاه کن» نوشته محمد زارعی و کار فضل اله عمرانی این روزها آخرین مراحل تمرین و آماده سازی خود را برای اجرای عمومی سپری می کند.

مازیار سیدی که اخیرا اجرای نمایش «سیمبلین» را به پایان رسانده به عنوان دراماتورژ مشاور کارگردان و بازیگر با اجرای این اثر نمایشی همکاری دارد.

تهیه کنندگی این نمایش بر عهده سعید روستایی و مجری طرح آن امیرسپهر تقی لو است.

به بهانه اجرای این اثر نمایشی با مازیار سیدی و فضل اله عمرانی گفت وگو کرده ایم.

سیدی در ابتدای سخنان خود درباره حضور و پیوستنش به عنوان دراماتورژ در این اثر نمایشی گفت: اساسا این پرسش در کمپانی های تئاتر همه جای دنیا بالعکس اتفاق می افتد این دراماتورژ نیست که به یک تجربه نمایشی می پیوندد بلکه دراماتورژ با توجه به شرایط و فاکتورهایی از زمانه و جغرافیای زیستی اش یک نمایشنامه را پیشنهاد می دهد و آن را در برنامه ی اجرایی کمپانی قرار می دهد.

او ادامه داد: اینجا هم نه به آن شکل کمپانی های تئاتری بزرگ اما در اشل کوچک تر من به عنوان دراماتورژ براساس شرایط موجود و رابطه اش با آنچه در ذهن کارگردان بود این نمایشنامه را به او پیشنهاد کردم.

سیدی در ادامه از تعاملش با نویسنده اثر توضیح داد: ما موضوع مدنظر را براساس صحبت ها در این نمایشنامه پیدا کردیم اما فرم این محتوا یا بهتر بگویم فرم این نمایشنامه نیاز به بازنویسی داشت پس من از محمد زارعی دعوت کردم برای بازنویسی اثر به ما ملحق شود و خودم را بین نویسنده ی اثر بازنویسی شده و کارگردان قراردادم. همچنین ترجیح به این دادم مرجع اصلی را البته با نگاهی به نمایشنامه ی انگلیسی ترجمه ای جدید از این متن قرار بدهم که توسط سام دولتی و سارا صابری چند سال پیش انجام شده بود. که اجرایی هم از این ترجمه ها وجود ندارد. اما از ترجمه ی قدیمی این اثر درگذشته اجرایی وجود داشته است.

این بازیگر و کارگردان تئاتر با اشاره به ویژگی های متن این نمایش افزود: مسئله متن حول مسائل زناشویی یک زن و شوهر جوان از دو طبقه اجتماعی مختلف می چرخد که این دستمایه ای بود برای کار. نمایشنامه متعلق به دهه ی ۶۰ انگلیس است و تمامی مناسبات و چارچوب ها و حتی فرم دیالوگ نویسی نمایشنامه متعلق به همان دوران بود. اما جمله ای از جان آزبورن در توضیحات صحنه ی شروع نمایشنامه شد نقطه ای برای شروع دراماتورژی و بازنویسی متن. و آن جمله این بود در زمان اجرا شود. پس ما باید تصمیم گرفتیم متن و تمام تعلقاتش را به زمان حال منتقل کنیم. و این نیاز به تغییرات عدیده داشت. چه در فرم چه در محتوا.  

سیدی درباره ضرورت اجرای این نمایشی در این بازه زمانی گفت: مشخصا در دنیا مسائل اجتماعی- سیاسی و نتیجتا تأثیراتش بر روی اقتصاد و فرهنگ چه در سطح جهانی و چه در سطح یک جغرافیای کوچک می تواند روابط عاطفی را متأثر کند. می تواند درگذشته آدمی تأثیر بگذارد و نتایج روحی و روانی ای تا آینده انسان کشیده شود و این تأثرات بعد از ایجاد رابطه از سطح فردی به سطح خانواده و از یک نفر به افراد مقابل و حتی منتقل می شود و حتی گریبانگیر بچه ها و آیندگان آن افراد هم می شود. در واقع انگار گذشته را به آینده می دوزد و مثل آنچه در یک کارخانه صنعتی اتفاق می افتد پسماندش دوباره به خود جامعه برمی گردد و از سطح خُرد سطح کلان را نیز متأثر می کند و این چرخه پیوسته بحرانی تر و بحرانی تر ادامه پیدا می کند.

این کارگردان تئاتر با اشاره به سبک اجرایی این اثر نمایشی گفت: این نمایشنامه از جمله نمایشنامه هایی است که در مکتب kitchen Sink Realism یا kitchen Sink Drama که مکتب ظرف شویی ترجمه اش کرده اند قرار دارد که یک مکتب رئالیستی انگلیسی است و اواخر دهه پنجاه و دهه شصت در انگلستان در گونه های مختلف هنر از نقاشی و ادبیات تا هنرهای نمایشی و سینما را دربر می گیرد.

سیدی ادامه داد: اساسا این مکتب یک نگاه انتقادی تندوتیز به مسائل اجتماعی دارد و با نشان دادت لحظات کراهت آمیز و رقت بار زندگی روزمره به نقد مسائل اجتماعی می پردازد. اغلب کارکتری در این مکتب وجود دارد به نام مرد عصبانی که ابزار مؤثری برای نقد تندوتیز این مکتب است. نمونه دیگری که از این مکتب در ایران اجرا شد نمایشنامه «آشپزخانه» آرنولد وسکرز بود که محمدحسن معجونی آن را کارکرد که از قضا خود من هم در آن نقش همان مرد عصبانی را بازی می کردم. اما نکته جالب این نمایشنامه برای بازی کردن این بود که ما تصمیم گرفتیم که با تبعیت از آزبورن همه چیز را به «زمان حال» منتقل کنیم حتی همین مرد عصبانی یا کارکتر استوک این مکتب را که نتیجه اش برای من جالب بود مرد عصبانی اما نه با تعریفی که در دهه ی شصت از عصبانیت می کردند.

در ادامه فضل اله عمرانی کارگردان این نمایش درباره اجرای این اثر گفت: امروز در تئاتر ما تقریبا نمایشنامه هایی که روی صحنه هستند از لحاظ ساختار فرم و محتوا و قصه شباهت های زیادی به هم دارند و من همیشه به دنبال ایجاد دنیایی متفاوت برای مخاطب هستم که بعد از خواندن نمایشنامه های مختلف از دوره های مختلف نمایشنامه نویسی تصمیم گرفتم این نمایشنامه که در دوران خاصی از قرن بیستم با فضایی کاملاً متفاوت رئالیستی نمایشی هست را انتخاب کنم و روی صحنه بیاوریم.

او درباره تولید نمایش «باخشم به گذشته نگاه کن» توضیح داد: روند تولید بسیار پیچیده رو به انجام است بخصوص در به روز کردن نمایشنامه با زیست امروز جامعه که پیچیدگی های خاص خودش را داشت و بعد از روزها و شاید ماه ها با همراهی محمد زارعی به عنوان نویسنده و مازیار سیدی که مشاور و دراماتورژ این اثر هستند به نتیجه های خوب اجرایی رسیدیم.

عمرانی در ادامه با اشاره به گروه بازیگران نمایشش افزود: در انتخاب بازیگران سعی کردیم دقت لازم را برای آنچه مورد نیاز نمایشنامه و اثر است داشته باشیم که خوشبختانه به این گروه رسیدیم.

به گزارش گیلونا این نمایشنامه براساس متن «باخشم به گذشته بنگر» نوشته جان آزبرن با ترجمه سارا صابری و سام دولتی آماده اجرا شده و مازیار سیدی خسرو پسیانی مرجان اتفاقیان و … بازیگران آن هستند.

طراح صحنه: امیرحسین قدسی طراح لباس: شیدا زواری طراح نور: علی کوزه گر طراح صدا: کاوه عابدین طراح گرافیک: مریم برادران مدیر پروژه: حمید شعرانی دستیار اول کارگردان و برنامه ریز: یزدان گرم آبی دستیار کارگردان: محمد سجاد بنی کریم منشی صحنه: آناهیتا ایزدی مدیر صحنه: احسان صفرزاده مدیر روابط عمومی و تبلیغات: نوید آغاز عکاس: کیارش مسیبی ساخت تیزر: امیرحسین منصوری و مشاور رسانه ای: علی کیهانی عوامل این اثر نمایشی هستند.

«باخشم به گذشته نگاه کن» در روزهای پایانی آبان ۱۴۰۳ روی صحنه می رود که طبق برنامه ریزی های انجام شده پیش فروش بلیت های این اثر نمایشی در هفته دوم آبان ماه آغاز خواهد شد.

انتهای پیام